سبحانک یا لا إله إلا أنت...

هو/

به رسم دوشنبه‌شب‌های خوابگاه، مفاتیح‌به‌دست منتظر بچه‌های هزارگوشه‌ی ایران نشسته‌ام تا حدیث کساءمان، که حالا و با وجود کرونا مجازی - حقیقی شده، را شروع کنیم. نشسته‌ام و نمی‌دانم چرا جوشن کبیر جلوی چشم‌هام گشوده شده. بین هر دم و بازدم، در دلم اسم‌هایت را می‌خوانم و غرق در حبیبت می‌شوم که جوشنش هزار اسم تو بوده. در خلوتم پرسه می‌زنم که از راه می‌رسد و می‌پرسد چه کار می‌کنی؟
می‌گویم دارم یکتایی خدا را از راه خودم اثبات می‌کنم.
می‌گوید مقاله‌اش را که چاپ کردی خبرم کن.
می‌خندد؛
می‌خندم.
و من درمیان هزار اسمی که فقط برازنده‌ی توست، به دنبال هزارویکمین اسم هم‌تراز هستم، که اگر خدای دومی وجود داشت، لایقش می‌شد.
نیست،
نمی‌شود،
تو همانی که جز تو کسی نیست.
نه آن‌که فقط شریک نداشته باشی،
که تویی و جز تو کسی نیست.