‌

هو/

۱. خیلی وقت نگذشته از مطلبی (https://hobout.blog.ir/1403/08/11) که ارجاعش داده بودم به مطلب دیگری. دوباره ارجاع می‌دهم و می‌گویم هنوز آن‌چه در مطلب اول نوشته‌ام، نشده است. روزهای اولی که از نوشتن مطلب اوّلم می‌گذشت، خیلی‌ها به سخره‌ام می‌گرفتند. حالا ولی شاید کمی باور کرده باشند. اگر باور نکرده باشند هم مهم نیست. کمی صبر کنند تا ببینند. به قول همسرم، وقتی به تجربه‌ی زندگی مشترک‌مان، آینده‌نویسی‌هایم را می‌شنود: «نگو... امان از این زبون تو وقتی شروع می‌کنی پیش‌بینی کنی».

۲. انکار جنگ، بدترین اتفاق ممکن بود. همان‌که هنوز هم هست. استفاده از واژه‌ی جنگ در پیام دوم رهبری در همان روز اول، دل‌گرمی داد. جایی‌که با نام‌گذاری «وعده‌ی صادق ۳» و «عملیات» خواندن آن، درک نکردن کُنه نگاه ولیّ زمان را در لایه‌های مؤمن‌ترین مؤمنان این روزها بیشتر نمایان ساخت. بله؛ می‌شود عمیقاً مؤمن بود به ولیّ، اما کج‌فهمی داشت و منشأ کج‌فهمی شد.

۳. از روز اوّل درباره‌ی عراقچی نوشته‌ام. هنوز هم می‌گویم که ظریف در دوره‌ی روحانی هیچ‌چیز جز بازی روانی نداشت. هر چه بود، عراقچی بود. هر چه هست، عراقچی‌ست. گفتمان روزهای اول «جنگ» او را مرور کنید؛ جایی‌که می‌گوید اگر اسراییل «عملیات»ش را متوقف کند، ما هم «عملیات»مان را متوقف می‌کنیم. بعد از مرور توئیت‌ها و گفتگوهایش، حالا بروید سراغ گفتگوی ویژه‌ی خبری‌ دیشبش در تلویزیون. جایی‌که صریحاً (نقل به مضمون) می‌گوید «ساعت ۱ بامداد در راه بازگشت زمینی به ایران تماسی برای آتش‌بس داشتم. به سرعت مقدمات را فراهم کردم و کار انجام شد.».

دسترسی به رهبری در این شرایط، کار راحتی نیست و امورات به دیگرانی چون شعام تفویض می‌شود. پرواضح است که این آش را چه کسی پخته. ویژه آن‌که پیام سوم رهبر انقلاب را ضمیمه‌اش کنید. جایی‌که از تلاش‌های مردم تشکر می‌کنند؛ از زحمات «میدان» قدردانی می‌کنند؛ اما سر سوزنی به «دیپلماسی» اشاره ندارند. حتی به دولت هم برای تأمین مایحتاج مردم و مدیریت وضعیت کشور اشاره‌ای نمی‌شود. هیچ. هیچِ هیچ. انگار نه انگار.

نگاه‌تان به عراقچی باشد. جای مُهرِ نداشته روی پیشانی‌اش زیباست. ریش زیبایی دارد. عینک نوک دماغش شاهکار است. دلبری خوبی هم از مؤمنین در این ایّام کرده. بیشتر نگاهش کنید امّا.

۴. شب دیدم که حاج مهدی رسولی مداحی کرده و گفته کسی نباید اتحاد را به هم بزند. راست می‌گوید. راست می‌گوید. اتحاد را با زبان نباید به هم بزنیم. قلب‌مان را ولی باید اصلاح کنیم. قلب باید مملوّ از حبّ و بغض صحیح باشد. حالا با همین قلب می‌شود استخوان در گلو و خوار در چشم به اتّحاد لطمه نزد. تا زمانی که نفاق به کفر تبدیل شود. تا زمان ظهور یا حوالی آن. ان‌شاءالله.

۵. مهم‌ترین مسئله این است که باور کنیم «جنگ» است. یک جنگ وجودی. تازه شروع نشده، اما به تازگی در مرحله‌ای قرار گرفته که عموم مردم باورش کنند. درست نقطه‌ی مقابل آن‌که اصرار دارد انکارش کند: دانسته یا نادانسته؛ خواسته یا ناخواسته.

این یک جنگ است. جنگی برای موجودیّت. غیرقابل انکار.

+ مبادا نماز استغاثه به حضرت زهرا (س) فراموشمان شود. او «نصرالله» است در عالم بالا که به واسطه‌اش نصر می‌رسد: «بنصرالله یَنصُرُ من یشآء...»