برای خاطر یک مرد.

هو/

اتفاقات این یک هفته را مرور می‌کنم. شب‌هایی که بی‌رمق دراز می‌کشیدم روی تخت یا زمین، گوشی به دست، به تماشای دعوای عدالت‌خواه - پناهیان.
حتی قبلش، دهه‌ی محرم. آن زمان که پناهیان گفته بود از عدالت گذشته‌ایم و حالا زمان مواسات است؛ و عدالتخواهانِ قدعَلَم‌کرده در مقابلش که چه می‌گویی؟!
بعد توضیح و توضیح و توضیح از هر دو سمت که چه‌قدر زیبا و رشددهنده بود استدلال‌های طرفین.

مرور می‌کنم بی‌تقوایی‌هایی را که به اسم عدالت‌خواهی رخ داده.
مرور می‌کنم پناهیانی را که روی منبر رسول‌الله، وسط روضه‌ی اباعبدالله، به دفاع از شخص خودش پرداخته!
مرور می‌کنم مایه گذاشتنش از امام و رهبری و خرج کردنشان  را برای توجیه هدیه گرفتن خودش از یک سرمایه‌دار. یادم می‌آید که نه یک‌بار، نه دو بار، که هزار بار روی همین منبر رسول‌الله می‌گفت از ولایت فقیه هزینه نکنید. می‌گفت ما باید خرج ولایت فقیه شویم؛ نه برعکس! آن همه شعار و سخنرانی باشکوه و تهییج را مرور می‌کنم.
می‌خندم به عدالت‌خواهان، به پناهیان، به طرفدارانِ پناهیان، به خودم، به هویج، به زرشک!
قضاوت کردن سخت است؛
بی‌تفاوت بودن سخت‌تر.
من اما دلم تنگ مردی است که برای ترس زنان از صدای سم اسبان جنگی دیه می‌داد. برای مردی که روی یک پا در مقابل قاضی می‌ایستاد تا یک یهودی از او شکایت کند. برای مردی که شب‌ها با چاه درددل می‌کرد. برای مردی که به امثال من می‌گفت ای شِبهِ‌مردانی که مرد نیستید!^* دلم تنگ مرد است...

 

+ فرمود: المحسنُ مَن صَدَق أقوالَه أفعالُهُ.

 

 

 

* یا اَشباه الرّجال و لا رجال (نهج/ خطبه 27)

«من جدا گریه‌کنان، ابر جدا، یار جدا» *

هو/


دیشب، مهیّای خواب که می‌شدم، باران زد. باران شهریوری. دلتنگ باران بودم. خودم را جمع کردم و آوردم وسط حیاط، لب ایوان. چشم‌هام را بستم و خاک نمناک را بو کشیدم. باران تمام شد؛ خیلی زود. بی آنکه مرا سیراب کرده باشد. دراز کشیدم و بی آنکه یاد خواب کنم، می‌شنیدم که می‌گفت: «ابر می‌بارد و من می‌شوم از یار جدا/ چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا»^*...

 

+ از صبح پشت پنجره نشسته‌ام به حسرت باران. کاش می‌آمدی دوباره...

 

 

 

* شعری از امیرخسرو دهلوی و با صدای همایون شجریان.

تکرارشوندگی

هو/

 

یک بار هم یک پُلی یک جای دنیا فرو ریخت. آمدند گفتند دلیلش «خستگی» است. خستگی (fatigue) در مهندسی مکانیک یعنی تخریب و تغییر دائمی بر اثر بارهای متناوبِ تکرارشونده. بارهایی که به خودیِ خود می‌توانند اندازه‌های کوچکی داشته باشند. آن‌قدر کوچک که هیچ‌کدامشان به تنهایی نمی‌تواند پل را خراب کند. اما این تکرارشوندگی‌شان در گذر زمان یک پل را به زانو درمی‌آورد.

مثل ماجرای بیابان و پیامبر (ص). همان داستان معروفی که به اصحاب گفتند بروید خار جمع کنید. اصحاب گفتند خار وسط این برهوت؟! بعد رفتند و یک تل خار جمع شد. پیامبر (ص) فرمودند این حکایت گناهان صغیره‌ی شماست. تک به تک هیچ‌اند؛ اما وقتی تکرارشونده شوند، کوهی می‌شود برای خودش. کمر آدم هم که قطعاً زیر کوه می‌شکند.
 

 + شاید هم مثل این روزهای تکرارشونده.

لاتبدیل لخلق الله.

هو/

رامین را گذاشته‌ام روی مدل‌های ساختاری ماده کار کند. چند مقاله‌ای داده‌ام و گفته‌ام می‌روی ریز می‌شوی در ریزساختار فلان آلیاژ. گفته‌ام همه‌ی این مقاله‌ها و مطالعات قبلی، اشتباهات بنیادین دارند؛ من و شما باید مچ قبلی‌ها را بگیریم و نقطه‌ی عطف شویم برای بعدی‌ها.
پریشب آمد گزارش بدهد. بعد نماز عشا تا حدود یازده شب بود که نشستم به حرف‌هایش گوش کردم. می گفت ریزساختار این آلیاژ این چنین است؛ اما وقتی ضربه می‌خورد، ساختارش آن چنان می‌شود. می‌گفت به خاطر داغ شدنِ موضعیِ محل ضربه، کاملاً عوض می‌شود. انگار که یک چیز دیگر است و از درون، تغییر ماهیت داده. این همه تغییر و عوض شدن! اما در بیرون ما این‌ها را به این زودی‌ها نمی‌فهمیم. چند سالی زمان لازم دارد تا درکش کنیم. می‌گفت معادلات ساختاری را بعد ضربه و داغ شدن موضعی باید عوض کرد. یک چیزهای دیگر باید برایش نوشت. ظهور حالات جدید، مستحق معادلات جدید است.

ضربه‌های زندگی یکی یکی در ذهنم مرور شد. وقتی که بر اثر ضربه داغ می‌شویم. وقتی که عوض می‌شویم. به وقتی که ماهیت واقعی‌مان را در شرایط فشار ضربه و داغ شدنِ موضعیِ ناشی از آن بیرون می‌ریزیم. وقتی که دیگر آن آدم قبلی نیستیم. از درون تغییر کرده‌ایم و تغییرات‌مان از بیرون هنوز رخ ننموده. وقتی که از درون، حالت جدید یافته‌ایم و مستحق معادلات جدید خدا می‌شویم. فقط چند سالی زمان لازم داریم تا بفهمیم. حالات خوب یا بد؟ برای ما، ما، آدم هایی که داغ می‌شویم.